1. Ακράτεια προσπάθειας η οποία συμβαίνει κατά την άσκηση, το βήχα, το φτάρνισμα, την άρση βάρους κ.τ.λ.


2. Επιτακτική ακράτεια η οποία είναι η ακούσια απώλεια ούρων που συνοδεύεται ή ακολουθείται από μεγάλη επιθυμία για ούρηση. Χαρακτηριστικό του τύπου αυτού είναι είναι ότι η επιθυμία για ούρηση είναι τόσο έντονη που ο  ασθενής δεν προλαβαίνει να πάει στην τουαλέτα.


3. Μικτού τύπου


4. Ολική ή συνεχής ακράτεια


5. Ακράτεια από υπερπλήρωση η οποία είναι αποτέλεσμα χρόνιας ατελούς επίσχεσης. Αυτός ο τύπος εμφανίζεται συχνά σε άνδρες με υπερπλασία προστάτου και χρόνια επίσχεση ούρων. Η θεραπεία ανάλογα με τον τύπο, την βαρύτητα των συμπτωμάτων της νόσου και τα αποτελέσματα του ουροδυναμικού ελέγχου είναι:
   
   
   • Θεραπεία συμπεριφοράς
   • Φαρμακευτική θεραπεία
   • Ηλεκτροδιέργεση
   • Χειρουργική θεραπεία

• Στυτική Δυσλειτουργία: Είναι η αδυναμία επίτευξης στύσεως ικανής σε σκληρότητα  για είσοδο στον κόλπο και πραγματοποίησης σεξουαλικής επαφής.


• Αίτια διαταραχών στύσης:


1. Ψυχογενή
2. Νευρογενή
3. Αγγειακά
4. Ενδοκρινικά
5. Φαρμακευτικά

Σήμερα είναι δυνατόν να διαγνωστεί οργανική βλάβη στο 50-80% των ασθενών με διαταραχές στύσης.

Στις μικρότερες ηλικίες έχει βρεθεί ότι οργανικές αιτίες εμφανίζονται στο 30% των ασθενών ενώ ψυχικά αίτια στο 70%. Αντίθετα στις μεγαλύτερες ηλικίες (πάνω από 50) οργανικά αίτια υπάρχουν στο 85% και ψυχογενή μόνο στο 15% των ασθενών.

Προδιαθεσικοί παράγοντες και διάφορες ασθένειες όπως η  αρτηριοσκλήρωση, η υπέρταση, η υπερλιπιδαιμία (κυρίως τύπου 2 και σπανιότερα τύπου 3), το κάπνισμα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια , η μεταμόσχευση νεφρού μπορούν να προκαλέσουν διαταραχές στη στύση.

Διάφορα φάρμακα επίσης μπορούν να προκαλέσουν διαταραχές στη στύση όπως:

1. Αντιυπερτασικά
2. Φάρμακα για καρδιακές παθήσεις
3. Αντιλιπιδαιμικά
4. Διουρητικά
5. Η2- αναστολείς
6. Ψυχοφάρμακα
7. Αντιφλεγμονώδη
8. Κατά της παχυσαρκίας
9. Αντιεπιληπτικά
10. Παράγωγα εργοταμίνης
11. Αλλοπουρινόλη, ατροπίνη, οπιούχα, γλυκοκορτικοειδή, οιστρογόνα κ.α.

Η θεραπεία των διαταραχών στύσης ανάλογα με την αιτία είναι:

1. Μη επεμβατική (από το στόμα χορήγηση φαρμάκων, ενδοσυραγγώδεις ενέσεις)
2. Επεμβατική (επεμβάσεις επαναγγείωσης του πέους, πεϊκές προθέσεις).

• Υπογονιμότητα: Ονομάζεται η αδυναμία σύλληψης μετά από διάστημα 12 μηνών ελεύθερων σεξουαλικών σχέσεων και διαχωρίζεται σε:


• Πρωτοπαθή(απουσία εγκυμοσύνης στις σχέσεις του ασθενούς στο παρελθόν)


• Δευτεροπαθή(προηγηθείσα επίτευξης εγκυμοσύνης ανεξαρτήτου συντρόφου)



Το υπογόνιμο ζευγάρι πρέπει να αντιμετωπίζεται ως οντότητα κι αυτό γιατί στο 20-30% των περιπτώσεων υπογονιμότητας το αίτιο ανευρίσκεται μόνο στον άνδρα, στο 30% μόνο στη γυναίκα. Ενώ στο 30-40% είναι μικτής αιτιολογίας Σε ένα ποσοστό περίπου 15% των ζευγαριών με υπογονιμότητα δεν είναι δυνατή η ανεύρεση του παθολογικού αιτίου ( ιδιοπαθής υπογονιμότητα)

Προ-ορχικά Αίτια

Διαταραχές της υποθαλαμικής λειτουργίας

Διαταραχές της λειτουργίας της υπόφυσης

Αλλες ορμονικές διαταραχές όπως Υπεροιστρογοναιμία, υπερανδρογοναιμία, υπέρ ή υποθυρεοειδισμός κ.ά.

Συστηματικές παθήσεις

Ορχικά Αίτια

Χρωμοσωμιακές ανωμαλίες

Απλασία σπερματικού επιθηλίου

Αμφοτερόπλευρη ανορχία

Ανωμαλίες σπερματοζωαρίων

Διάφορες παθήσεις των όρχεων

Κιρσοκήλη

Μυοτονική δυστροφία

Γοναδοτοξικοί παράγοντες

Αναστολή ωρίμανσης των σπερματοζωαρίων

Ορχικά Αίτια

Απόφραξη αποχετευτικής οδού του σπέρματος

Δυσπλασία αποχετευτικής οδού του σπέρματος

Διαταραχές κινητικότητας και λειτουργίας των σπερματοζωαρίων

Διαταραχές εκσπερμάτισης

Σεξουαλικές δυσλειτουργίες

Η θεραπεία της ανδρικής υπογονιμότητας διακρίνεται σε:
Ειδική συντηρητική θεραπεία, εμπειρική συντηρητική θεραπεία και χειρουργική θεραπεία.

Κυστεοσκόπηση: Ενδοσκοπική εξέταση που πραγματοποιείται με τη βοήθεια του κυστεοσκοπίου.
Αποτελεί τη συχνότερη ουρολογική ενδοσκοπική εξέταση.
Αφού τοποθετηθεί ο ασθενής σε κατάλληλη θέση γίνεται είσοδος του κυστεοσκοπίου.
Ακολουθεί η πλήρωση της ουροδόχου κύστης με φυσιολογικό ορό και ο επισκοπικός έλεγχος της.
Κατά την κυστεοσκόπηση ελέγχεται υπό άμεση όραση ο βλεννογόνος της κύστης στο σύνολό της και το κυστικό τρίγωνο με τα δύο ουρητηρικά στόμια.

Ενδείξεις Κυστεοποίησης

Σε περίπτωση αιματουρίας με φυσιολογικό ανώτερο ουροποιητικό σύστημα από τον ακτινολογικό έλεγχο.

Σε περίπτωση καθετηριασμού ουρητήρα ή ανιούσας πυελογραφίας

Σε ενδοσκοπικές επεμβάσεις όπως εκτομή θηλώματος, βιοψία όγκου κ.τ.λ.

Σε κάθε περίπτωση που με τα συνηθισμένα μέσα δεν μπορεί να γίνει διάγνωση

Αντενδείξεις Κυστεοποίησης

Οξεία φλεγμονή της ουρήθρας, του προστάτου, της κύστης.

Αποφεύγεται σε άτομα με βαριά νεφρική ανεπάρκεια και γίνεται μόνο σε απόλυτη ανάγκη.

Πραγματοποιείται δύσκολα σε περιπτώσεις στενωμάτων ουρήθρας

Ουρηθροσκόπηση: Ονομάζεται η είσοδος του κυστεοσκοπίου στη ουρήθρα με σκοπό την επισκόπηση του βλεννογόνου της, του έξω σφιγκτήρα, του σπερματικού λοφιδίου και του αυχένα της κύστης.
Η παρατήρηση γίνεται υπό οπτική γωνία 0 ή 30 μοιρών κάτω από συνεχή ροή υγρού, για να διατηρείται ο αυλός της ουρήθρας ανοικτός.

Εξωσωματική Λιθοτριψία(ESWL).Γίνεται με τη βοήθεια του λιθοτρίπτη και αποτελεί τη θεραπεία εκλογής για λίθους του ανώτερου ουροποιητικού και κάτω από ορισμένες προϋπόθεσεις του κατώτερου ουροποιητικού.
Είναι αναίμακτη μέθοδος σχετικά ανώδυνη μικρής χρονικής διάρκειας και δεν απαιτεί στις περισσότερες περιπτώσεις νοσηλεία στο νοσοκομείο.
Η αρχή λειτουργίας του λιθοτρίπτη βασίζεται στην παραγωγή και τον εστιασμό στο λίθο ακουστικών κυμάτων με συχνότητα μεγαλύτερης των υπερήχων Ο εστιασμός γίνεται κάτω από υπερηχογραφικό ή ακτινοσκοπικό έλεγχο.
Με την επαναλαμβανόμενη εφαρμογή των κυμάτων κρούσης υψηλής συχνότητας γίνεται καταστροφή των δυνάμεων συνοχής του λίθου, κατακερματισμός του και αποβολή του με την μορφή θραυσμάτων.

Παρουσία κωλύματος αποχετευτικής μοίρας περιφερικά του λίθου

Ενεργείς λοιμώξεις του ουροποιητικού

Διαταραχές μηχανισμού πήξης του αίματος

Εγκυμοσύνη όταν ο εντοπισμός του λίθου δεν μπορεί να γίνει υπερηχογραφικά.

Σε περίπτωση κωλικού ή ελαττωμένης νεφρικής λειτουργίας

Σε αποφρακτική συμπτωματολογία

Ασθενείς με μονήρη νεφρό

Παθολογική παχυσαρκία

Πεταλοειδής νεφρός

Μεταμοσχευμένοι νεφροί

Καλοήθης Υπερπλασία Προστάτου(ΚΥΠ): Αποτελεί μια από τις συχνότερες παθήσεις που συμβαίνει σε άνδρες μέσης ηλικίας.
Πάνω από 40% των ανδρών ηλικίας άνω των 60 ετών έχουν κλινική συμπτωματολογία και στους μισούς από αυτούς επηρεάζεται η ποιότητα της ζωής τους.
Η ακριβής αιτιολογία της υπερπλασίας δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένη. Ενοχοποιούνται τα ανδρογόνα, τα οιστρογόνα, διάφοροι νευροδιαβιβαστές καθώς και η αλληλεπίδραση μεταξύ των κυττάρων του επιθηλίου και του στρώματος.

Παράγοντες κινδύνου της νόσου αποτελούν:

Η ηλικία

Η διατροφή

Η φυλή

Γενετικά αίτια

Συμπτωματολογία
Τα συμπτώματα της ΚΥΠ είναι:

Αποφρακτικά (καθυστερημένη έναρξη ούρησης, μικρό βεληνεκές ούρησης, παρατεταμένη ούρηση, διακοπές ούρησης, αίσθημα ατελούς κένωσης της κύστης, επίσχεση ούρων)

Ερεθιστικά (συχνουρία, νυκτουρία, επιτακτική ούρηση, επιτακτική ακράτεια)

Ανάλογα με την βαρύτητα των συμπτωμάτων είναι και η αντιμετώπιση της υπερπλασίας του προστάτου και διακρίνεται σε:

Απλή παρακολούθηση

Φαρμακευτική αντιμετώπιση

Χειρουργική αντιμετώπιση

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι απαραίτητη σε ασθενείς με:

Χρόνια επίσχεση ούρων

Υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις

Υποτροπιάζουσα αιματουρία

Συνυπάρχουσα λιθίαση ή εκολπωμάτων κύστεως

Νεφρική ανεπάρκεια η οποία είναι αποτέλεσμα ΚΥΠ

Υπάρχουν πολλά είδη χειρουργικών επεμβάσεων που επιλέγονται ανάλογα με το μέγεθος του προστάτη, τη γενική κατάσταση του ασθενούς (συνοδά προβλήματα) και την εμπειρία του χειρουργού.

Καρκίνος του Προστάτη: Εμφανίζεται στις μεγάλες ηλικίες, είναι πρώτος σε συχνότητα στους άνδρες στην Ευρώπη και μετά τον καρκίνο του πνεύμονα αποτελεί την δεύτερη αιτία θανάτου από νεοπλασματική νόσο.
7% των ανδρών στην Ευρώπη θα εμφανίσουν κλινικά τη νόσο ενώ το 1,3% θα πεθάνει από αυτή.
Αιτιολογικοί παράγοντες είναι:

Η ηλικία

Η φυλή

Η κληρονομικότητα

Άλλοι πιθανοί παράγοντες κινδύνου είναι οι διατροφικές συνήθειες (μεγάλη κατανάλωση κόκκινου κρέατος, μειωμένη πρόσληψη λαχανικών και βιταμινών όπως Ε και D, μειωμένη πρόσληψη ιχνοστοιχείων όπως σελήνιο, λυκοπένης, πρωτεϊνών σόγιας και ενδεχομένως  ω-6 πολυακόρεστων οξέων που βρίσκονται στα ιχθυέλαια.
Δεν υπάρχει σαφή συσχέτιση του καρκίνου του προστάτου με το κάπνισμα, διάφορα αφροδίσια νοσήματα και τις σεξουαλικές συνήθειες.
Ορισμένοι εργάτες σε βιομηχανίες καδμίου παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου

Πρόληψη

Κάθε άνδρας ηλικίας μεγαλύτερης των 50 ετών πρέπει να υποβάλλεται σε ετήσιο έλεγχο PSA και δακτυλική εξέταση.
Οι ασθενείς με συμπτώματα από το κατώτερο ουροποιητικό που προσέρχονται στο ιατρείο πρέπει επίσης να ελέγχονται με δακτυλική και PSA. Σε άτομα με κληρονομικό ιστορικό καρκίνου προστάτου συνιστάται ετήσιος έλεγχος PSA από την ηλικία των 40 ετών.
Η πρώιμη διάγνωση συμβάλει στην ανακάλυψη του κλινικά εντοπισμένου καρκίνου που είναι ο μόνος που μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά και να προσφέρει ίαση στο ασθενή

Αντιμετώπιση

Ο κλινικά εντοπισμένος καρκίνος αντιμετωπίζεται είτε χειρουργικά (ριζική προστατεκτομή) είτε με ακτινοθεραπεία. Τελευταία χρησιμοποιείται η ενδοϊστική θεραπεία (βραχυθεραπεία).
Εξαίρεση στον κανόνα αποτελούν ασθενείς με πολύ μικρή όγκο, καλά διαφοροποιημένο και ηλικίας> των 60 ετών (στάδιο Τ1α). Σε αυτούς επιβάλλεται στενή παρακολούθηση.
Ο μεταστατικός καρκίνος αντιμετωπίζεται με ορμονικούς χειρισμούς.
 Αυτοί διαχωρίζονται σε πρώτης και δεύτερης γραμμής.

Καρκίνος Ουροδόχου Κύστης: Μετά τον καρκίνο του προστάτη αποτελεί το δεύτερο σε συχνότητα καρκίνο του ουροποιητικού.
Η συχνότητα του είναι αυξημένη στις μεγάλες ηλικίες με μέση ηλικία εμφάνισης τα 69 έτη για τους άνδρες και τα 71 έτη για τις γυναίκες, μπορεί όμως να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία.
Ευθύνεται για το 2,6% των θανάτων στους άνδρες και το 1,4% στις γυναίκες

Αιτιολογία

Επαγγελματική έκθεση σε χημικά καρκινογόνα (εργάτες βιομηχανιών ελαστικών, πετρελαίου, δέρματος, χημικών και βαφών.

Κάπνισμα

Κατάχρηση αναλγητικών

Κυκλοφωσφαμίδη

Ακτινοβολία της πυέλου

Χρόνια κυστίτιδα και μερικές λοιμώξεις

Κληρονομικότητα

Η νόσος εμφανίζεται συνήθως (85%) με αιματουρία η οποία μπορεί να είναι είτε μικροσκοπική είτε μακροσκοπική συχνά δε είναι διαλείπουσα.
Ερεθιστικά συμπτώματα (συχνουρία, νυκτουρία, επιτακτική ούρηση) μπορεί να υπάρχουν.
Σπάνιες εκδηλώσεις είναι ο οσφυϊκός πόνος, ψηλαφητή μάζα, οίδημα κάτω άκρων, απώλεια βάρους.
Η διάγνωση πάντα επιβεβαιώνεται με την κυστεοσκόπηση και τη βιοψία.
Η θεραπευτική αντιμετώπιση εξαρτάται από το στάδιο της νόσου.
Ασθενείς με επιφανειακό νεόπλασμα, μετά την εκτομή και βιοψία του, είτε εντάσσονται σε πρόγραμμα συστηματικής παρακολούθησης, είτε σε ενδοκυστική θεραπεία.
Σε περιπτώσεις με μεγάλους, πολλαπλούς,  υποτροπιάζοντες όγκους, ή συνύπαρξης τους με καρκίνωμα in situ από μεταβατικό επιθήλιο χορηγείται πάντα επικουρική ενδοκυστική θεραπεία.
Ασθενείς με διηθητικούς όγκους είναι υποψήφιοι για ριζική κυστεκτομή.
Εκτεταμένοι και ανεγχείρητοι όγκοι αντιμετωπίζονται συνήθως με χημειοθεραπεία.

Είναι η τρίτη κατά σειρά συχνότητα πάθηση του ουροποιητικού.
Εμφανίζεται σε άτομα κάθε ηλικίας, φύλου και φυλής ενώ είναι γνωστή από τους αρχαίους χρόνους.
Η συχνότητα της στις βιομηχανικές περιοχές φτάνει το 14% και το ποσοστό υποτροπής της στο 50% σε 5-6 έτη.
Η  ηλικία εμφάνισης είναι περίπου τα 36 και 54 έτη με τους  άνδρες να προσβάλλονται συχνότερα από τις γυναίκες.
Η ουρολιθίαση εμφανίζει γεωγραφική κατανομή (Κεντρική-Νότια – Βόρεια Ευρώπη, Η.Π.Α. Βόρεια Ινδία, Πακιστάν),  εμφανίζεται συχνότερα στα θερμά κλίματα, τους καλοκαιρινούς και φθινοπωρινούς μήνες.
 Άτομα που κάνουν χειρονακτική εργασία προσβάλλονται λιγότερο από εκείνα που εργάζονται σε γραφείο.
Η κατανάλωση ζωικού λευκώματος και λίπους όπως και η μη λήψη άφθονων υγρών αυξάνουν τη συχνότητα εμφάνισής της.

Είδη Λίθων:

Από ασβέστιο

Από ουρικό οξύ

Από κυστίνη

Από στουρβίτη

Από ξανθίνη, τριαμτερένη, indinavir

Η διάγνωση γίνεται από το ιστορικό ( κωλικός νεφρού) και τον απεικονιστικό έλεγχο (ΝΟΚ, U/S, C/T).
Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει την αντιμετώπιση του οξέους πόνου και την απομάκρυνση του λίθου η οποία επιτυγχάνεται με συντηρητική θεραπεία ή επεμβατική θεραπεία.

Ενδείξεις της επεμβατικής θεραπείας είναι:

Μεγάλοι λίθοι > από 7 χιλ. που δεν μπορούν να αποβληθούν αυτόματα.

Παραμένουσα απόφραξη του ουροποιητικού

Επίμονος πόνος παρά την αναλγητική αγωγή

Επίμονη λοίμωξη του ουροποιητικού

Επίμονη αιματουρία

Απόφραξη σε μονήρη νεφρό ή αμφοτερόπλευρη απόφραξη

Η επεμβατική θεραπεία περιλαμβάνει την εξωσωματική λιθοτριψία (ESWL), την ουρητηροσκόπηση, την διαδερμική νεφρολιθοτριψία ( PCNL) και το ανοιχτό χειρουργείο.
Κάθε μέθοδος εφαρμόζεται ανάλογα με το μέγεθος, το είδος και τη θέση του λίθου με πολύ καλά αποτελέσματα.

Tι είναι η βιοψία του προστάτη;
Η βιοψία του προστάτη είναι μία ιατρική πράξη κατά την οποία ένα μικρό κομμάτι ιστού λαμβάνεται από τον αδένα με τη βοήθεια λεπτής βελόνας.

Γιατί χρειάζεται;
Χρειάζεται για να βοηθήσει το γιατρό να κάνει σωστή διάγνωση και έτσι να ληφθεί η σωστή θεραπεία.

Πώς γίνεται;
Η εξέταση αυτή γίνεται με υπερηχογραφική καθοδήγηση δια μέσω του ορθού. Μια μικρή μακρόστενη ειδική κεφαλή υπερήχων τοποθετείται στον πρωκτό. Αυτό επιτρέπει στον γιατρό να βλέπει τον προστάτη σε μια οθόνη και χρησιμοποιώντας μια λεπτή βελόνη που περνά μέσα από την κεφαλή των υπερήχων παίρνει μερικά τεμαχίδια ιστού τα οποία στέλνονται για μικροσκοπική εξέταση.

Είναι επώδυνη εξέταση;
Στην κεφαλή των υπερήχων τοποθετείται τοπική αναισθητική γέλη (gel). Κατά τη διάρκεια της εξέτασης μπορεί να αισθανθείτε δυσάρεστα αλλά όχι περισσότερο από την κοινή εξέταση του προστάτη. Θα ξαπλώσετε στο αριστερό πλάι, με τα γόνατα λυγισμένα προς την κοιλιά και θα αναπνέετε αργά και βαθιά. Αυτό θα χαλαρώσει τους μύες και θα σας κάνει να νιώσετε καλύτερα. Όταν γίνετε η βιοψία μπορεί να νιώσετε κάποια πίεση αλλά ελάχιστοι ασθενείς παραπονιούνται για πόνο.

Προετοιμασία
Δε χρειάζεται ιδιαίτερη προετοιμασία.
Αν λαμβάνετε αντιπηκτικά φάρμακα πρέπει να διακοπούν 7 ημέρες πριν την την εξέταση και 7 ημέρες μετά.
Μην πάρετε ασπιρίνη μία μέρα πριν τη βιοψία.
Το πρωί πάρτε κανονικό πρωινό.

Έχει επιπλοκές;
Είναι εξαιρετικά σπάνιες αλλά:
Υπάρχει μικρή πιθανότητα ανάπτυξης φλεγμονής στην περιοχή και για το λόγο αυτό θα πάρετε δύο αντιβιοτικές κάψουλες πριν τη βιοψία και δύο μετά.
 Επίσης υπάρχει μικρός κίνδυνος αιμορραγίας. Αν συμβεί σημαντική αιμορραγία πρέπει να νοσηλευτείτε για λίγες ημέρες στο Νοσοκομείο.

Τι συμβαίνει μετά τη βιοψία;
Είναι πιθανό να δείτε στα ούρα σας ή στα κόπρανα ή και στο σπέρμα λίγο αίμα για κάποιες μέρες.
Αποφεύγετε τις κοπιώδεις εργασίες μετά τη βιοψία για μερικές μέρες.
Σας συμβουλεύομε να αποφύγετε την κατανάλωση αλκοόλ τις επόμενες 12-24 ώρες.
Αν νιώσετε πόνο πάρτε παρακεταμόλη (DEPON, PANADOL) αλλά αποφύγετε την ασπιρίνη.
Αν σας συμβούν:

Πυρετός

Έντονος πόνος

Δυσκολία στην ούρηση

Συνεχόμενη ή σοβαρή αιμορραγία μετά τη βιοψία,

τότε επικοινωνήστε με το γιατρό σας ή το πλησιέστερο Νοσοκομείο. 

Αποτελεί ουρολογική εξέταση που γίνεται σε κάθε ασθενή με υπερπλασία προστάτη. Με αυτή μετριέται η δύναμη της ακτίνας και ο χρόνος ούρησης καθώς και άλλοι παράμετροι με τους οποίους εκτιμάται ο βαθμός απόφραξης της ούρησης.
Ο ασθενής με γεμάτη την ουροδόχο κύστη ουρεί σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δοχείο, που είναι συνδεδεμένο με το ηλεκτρονικό ροόμετρο, και τυπώνει το αποτέλεσμα σε χαρτί. Η εξέταση διαρκεί όσο μια ούρηση.
Η ουροομέτρηση μας βοηθά να εκτιμήσουμε την μέγιστη ροή ούρων στην πορεία του χρόνου, το θεραπευτικό αποτέλεσμα μια αγωγής για την υπερπλασία του προστάτη ή την ανάγκη αφαίρεσης του προστατικού αδενώματος.

Ορισμός: Ανωμαλία σχήματος κατά την οποία οι νεφροί  συνενώνονται στους άνω ή κάτω πόλους (95% αφορά τους κάτω πόλους που συνδέονται μεταξύ τους με ισθμό ή ινώδη ταινία).
Επιδημιολογία:

ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ: 1/400 - 1/600

ΑΝΔΡΕΣ / ΓΥΝΑΙΚΕΣ: 2/1

70% ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΜΕ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΟΠΟΙΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΥ (ΚΟΣ, ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΟΥΡΗΤΗΡΑ,ΚΡΥΨΟΡΧΙΑ,ΔΙΚΕΡΩΣ ΜΗΤΡΑ).

ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΜΕ ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ(3-4 ΦΟΡΕΣ Ca ΑΠΟΧΕΤΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ, 2 ΦΟΡΕΣ ΝΕΦΡΟΒΛΑΣΤΩΜΑ).

ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟ 33%

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ: ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ,ΛΙΘΙΑΣΗ,ΑΠΟΦΡΑΞΗ
ΔΙΑΓΝΩΣΗ: IVP

Ο καρκίνος του όρχι εμφανίζεται κυρίως στις ηλικίες κάτω των 35 ετών. Το σύνηθες ηλικιακό εύρος είναι μεταξύ15-44 ετών. Σπάνια εμφανίζεται πριν την εφηβεία. Οι περισσότεροι προέρχονται από τα γεννητικά κύτταρα.
Χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες:

Τα σεμινώματα

Και τους μη σεμινωματώδεις όγκους.

Οι προδιαθεσικοί παράγοντες για τον καρκίνο του όρχεως είναι:

Φυλή (λευκή φυλή)

Οικογενειακό ιστορικό (πατέρας ή αδερφός με την νόσο)

Κρυψορχία ( μη φυσιολογική κάθοδος του όρχι στο όσχεο και παραμονή του στο βουβωνικό κανάλι ή στην κοιλιά)

Λοίμωξη ( καταστολή του ανοσοποιητικού από σοβαρές λοιμώξεις όπως HIV)

Tο πρώτο σύμπτωμα του καρκίνου είναι μία ανώδυνη ψηλαφητή σκληρία στον όρχι, σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει και ελαφρύς πόνος με συνοδό οίδημα.
Σε κάποιες άλλες (όχι συχνές περιπτώσεις μεταστατικού καρκίνου), μπορεί να παρουσιαστούν συμπτώματα από άλλα όργανα όπως πόνος στην κοιλιά, στο στέρνο, δύσπνοια, απώλεια βάρους .
Η διάγνωση του καρκίνου των όρχεων γίνεται με:

Υπερηχογράφημα οσχέου

Ορμονικό έλεγχο (α-εμβρυϊκή σφαιρίνη (AFP), β ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη (β-hCG)

Η σταδιοποίηση γίνεται με:

Aξονική τομογραφία άνω κάτω κοιλίας και θώρακος.

Η θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση του όρχεως και ανάλογα με τον ιστολογικό τύπο του όγκου μπορεί να γίνει απλή παρακολούθηση, ακτινοβολίες ή χημειοθεραπείες. Σε ορισμένες περιπτώσεις (υποτροπής της νόσου ) γίνεται και οπισθοπεριτοναϊκός λεμφαδενικός καθαρισμός. Η πρόγνωση είναι τις περισσότερες φορές πολύ καλή με την πλήρη ίαση να φτάνει το 95% ειδικά στις περιπτώσεις με <καλό> ιστολογικό τύπο και έγκαιρης διάγνωσης.

Εμφανίζεται με συχνότητα 1/4000 συνήθως στα παιδιά και στους εφήβους, μπορεί όμως να παρατηρηθεί και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Η κλινική εικόνα είναι θορυβώδης με οξύ άλγος του όρχι, οίδημα και ερυθρότητα οσχέου και μερικές φορές κοιλιακά άλγη και εμετός.
Τα βρέφη έχουν άτυπη κλινική εικόνα με κλάμα, δίπλωμα των ποδιών στην κοιλία και εμετούς.
Ψηλαφητικά ο όρχις είναι επώδυνος, διογκωμένος και ανυψωμένος στο βουβωνικό κανάλι.
Η διαφορική διάγνωση της νόσου πρέπει να γίνει από φλεγμονές, τραύματα, περισφιγμένη βουβωνοκήλη, συστροφή κύστης Morgani και μερικές φορές κακοήθεια του όρχι.
Σημαντική βοήθεια στην διάγνωση προσφέρει το Triplexκαι ο υπέρηχος οσχέου.
Η θεραπεία είναι η χειρουργική ανάταξη της συστροφής αν είναι δυνατόν στις 5 πρώτες ώρες από την έναρξη των συμπτωμάτων.
Γενικά ο χρόνος ανάταξης δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 10 ώρες από την εκδήλωση της συστροφής.